Dzień 26 lutego w naszej wspólnocie obchodzony jest jako dzień imienin br. Norberta Kowala.
Z tej okazji pragniemy prosić Dobrego Boga za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny o liczne łaski dla naszego Współbrata potrzebne do dalszej służby Kościołowi Świętemu i Zakonowi. Niech przykład naszych świętych założycieli Roberta, Alberyka i Stefana oraz Świetego Patrona przyświeca mu w jego posługiwaniu i drodze ku świętości.
Brat Norbert w naszej wspólnocie odpowiedzialny jest za kuchnię.
Święty Norbert urodził się około roku 1080 w Nadrenii. Był kanonikiem w Xanten. Pragnąc życia ściślej opartego na Ewangelii, w roku 1120 założył wspólnotę kanoników regularnych, z której rozwinął się Zakon Premonstratensów. W roku 1126 mianowano go arcybiskupem Magdeburga; pracował nad odnową życia kościelnego. Zmarł w Magdeburgu 6 czerwca 1134 roku.
Norbert słusznie zaliczany jest do tych, którzy ze szczególną skutecznością wprowadzali reformy gregoriańskie. On pierwszy troszczył się o wychowanie duchowieństwa oddanego życiu prawdziwie ewangelicznemu i apostolskiemu w czystości i ubóstwie; takiego duchowieństwa, które przywdziewa „szatę i ozdobę nowego człowieka”, to jest strój duchowny i kapłańską godność, które stara się postępować według wskazań Pisma św., mając Chrystusa za przewodnika i wodza.
Do kapłanów zajmujących w klasztorze miejsce Apostołów dołączył, wzorem pierwotnego Kościoła, tak wielką liczbę wiernych, mężczyzn i kobiet, iż zdaniem wielu, nikomu od czasów apostolskich w tak krótkim czasie nie udało się zdobyć dla Chrystusa tylu pragnących życia doskonałego.
Jako arcybiskup Magdeburga polecił swoim współbraciom głoszenie Chrystusa wśród Łużyczan. W swej diecezji starał się zaprowadzić reformę wśród duchowieństwa pomimo poruszenia i zamieszek wśród ludu.
Szczególne jego wysiłki zmierzały do osiągnięcia i rozwijania jednomyślności pomiędzy Stolicą Apostolską a Cesarstwem przy zachowaniu niezależności Kościoła w obsadzaniu stanowisk kościelnych. Toteż papież Innocenty II pisał doń: „Stolica Apostolska z całego serca raduje się Tobą jako swym najwierniejszym synem”. Cesarz z kolei ustanowił go wielkim kanclerzem państwa.
Wszystkiego tego dokonał dzięki swej nieustraszonej wierze: „Norbert wyróżnia się wiarą – mówiono – podobnie jak Bernard z Clairvaux miłością”; także dzięki ujmującemu sposobowi bycia „był wielkim wśród możnych, małym wśród ubogich, dla wszystkich uprzejmym”; wreszcie dzięki szczególnemu darowi wymowy „niósł gorejące Boże słowo, które paliło wady, rozwijało cnoty, napełniało mądrością dusze odpowiednio usposobione”. Wpatrzony w Boże sprawy rozważał je ustawicznie i nieustraszenie głosił.
W ikonografii ukazywany jest św. Norbert w stroju biskupim, w mitrze, z krzyżem w dłoni, z Matką Bożą podającą mu białą szatę. Jego atrybutami m. in. są: anioł z mitrą, diabeł u stóp, gałązka palmy, kielich, model kościoła, monstrancja, pająk.